سرمایه‌داری مفهوم مناقشه‌برانگیزی است و بسیاری از محققان ترجیح می‌دهند از استفاده از آن پرهیز کنند و توافقی نیز بر سر یک تعریف معیّن و مشخص از آن نزد آنهایی که این مفهوم را به‌کار می‌برند وجود ندارد در کتاب حاضر ترجیح بر آن بوده‌است که تعریفی کاربردی از نظم سرمایه‌دارانه ارائه گردد که بر سه ویژگی بنیادین آن تأکید دارد: تمرکززدایی، کالایی شدن و انباشت. پدید آمدن چنین نظمی نخست مستلزم برخورداری کنشگران فردی و جمعی‌از حقوقی -از آن جمله حقوق مالکیت‌ـ بود که قادرشان می‌ساخت تصمیمات اقتصادی را به‌شیوه‌ای نسبتاً خودمختار و غیرمتمرکز اتخاذ کنند. دوّم، لازم بود بازارهایی وجود داشته باشند که در حُکم سازوکارهای اصلیِ تخصیص و هماهنگی عمل کرده و کالایی شدن ـ و مهم‌تر از همه کالایی‌شدنِ نیروی کارـ را گسترش دهند. و سوّم لازم بود که سرمایه به معنای به‌کارگیری منابع برای سرمایه‌گذاری در حال به‌منظور کسب سود بیشتر در آینده انباشت می‌شد.