با بررسیِ شیوۀ مواجهه با پدیدۀ بیکاری در فاصلۀ سال‌های 1340 و 1356 ، این کتاب در صدد شناسایی یکی از عواملی است که می‌تواند بحران‌ اقتصادی حاصل از شتاب‌گرفتن صنعتی‌شدن کشور و گسترش ناهنجاری اجتماعیِ ناظر بر مدرنیزاسیون را به‌یکدیگر پیوند دهد. معضلی که به هنگام ظهورش، ابتدا از شناسایی آن امتناع شد و آنگاه که مورد توجه قرار گرفت به نحو نادرستی بازنمایی گشت و در نتیجه امکان یافتنِ راه‌حل‌هایی برای آن بسته شد. عدم امکان اتّکاء به آمارهای کشوری برای شناسایی پدیدۀ بیکاری در همین سال‌های مورد بحث، نویسندۀ کتاب را بر آن داشته تا با بررسیِ دو پدیدۀ دیگر، یکی فقر و دیگری نوع اسکانِ مهاجرانی که در جست‌و‌جوی کار به‌ویژه به تهران می‌آمدند، تلاش کند تا نوع و ابعاد آن را شناسایی کند. مهاجرانی که مداخلات روزافزونِ شهرداری‌ها در تخریبِ مسکن‌های موقتی‌‌شان، آنها را ابتدا از موقعیت منفعلّ‌ خارج و سپس در مقام یکی از گروه‌های فعّال در جنبشی که از اواخرسال 1356 علیه استبداد سلطنتی رو به گسترش داشت وارد کارزار انقلابی کرد.